مثنوی مظهرالآثارمحصول متغیر

شاه جهانگیر هاشمی کرمانی، متخلص به “هاشمی” از شاعران و عارفان سدۀ دهم است. او در اواخر قرن نهم در کرمان زاده شده و خاندان او اهل علم و عرفان بودند؛ نسب وی به شاه نعمت‌الله ولی، بنیانگذار مکتب عرفان نعمت‌اللهی می‌رسد. بر اساس گزارش‌هایی که از تذکره‌ها و تاریخ‌های معتبر به دست آمده، دوره‌هایی از عمر او به سیر و سفر گذشته و سال‌های پایانی زندگی‌اش در سند (پاکستان) سکونت داشته و بسیار مورد احترام ارغونیان (حاکمان سند در آن روزگار) و بزرگان آن سرزمین بوده است. هاشمی، منظومۀ مهم عارفانۀ خود را در همین سرزمین سروده است. مثنوی او که مظهرالآثار نام دارد به پیروی از مخزن الاسرار نظامی پدیده آمده است. این اثر مشتمل بر مناجات‌ها، نعت‌ها، حکایت‌ها و موعظه‌هاست. بیان هاشمی، گرم و گیر است. با همۀ ارزشمندی این کتاب و جایگاه مهم سرایندۀ آن، معرفی و تصحیح درخوری از این مثنوی ارائه نشده بود. این تصحیح با تلاش فراوان، بر پایۀ چندین نسخۀ خطی فراهم آمده است و در مقدمۀ آن شرحی کامل از زندگانی شاعر و جایگاه ادبی او، همچنین معرفی و تحلیل سبک‌شناسانۀ مظهرالآثار عرضه شده است.