سرودۀ عبدالله بن محمد امامی هروی (در گذشتۀ 686 هـ . ق)
امامی هروی (م: 686 ق.) از شاعران سرشناس قرن هفتم هجری است که در هرات بالید امّا بیشتر عمر را در کرمان و یزد و اصفهان گذراند و مدّاح ملوک و رجال قراختایی، اتابکان یزد و بهاءالدین محمّد، فرزند بزرگ شمسالدین محمد صاحبدیوان بود.
در اشعار امامی وجود لغزهای متعدّد، برخی التزامها و صنایع ادبی، و واژههای مهجور عربی، گرایش او را به صنعتگری نشان میدهد امّا این موضوع بیشتر در قصاید به چشم میخورد و معنا و زبان در دیگر قالبها سادهتر و لطیفتر است. در غزلها، استفاده از واژهها و تعابیر تازه و ساخت مضمونهای دلانگیز با بهرهگیری از درونمایههای عرفانی، شوری در سخن امامی برانگیخته که خواننده را به وجد میآورد.