سرودۀ خواجه غیاث الدین شیخ محمد کججانی (تبریزی) مشهور به «خواجه شیخ» (سدۀ 8)
خواجه غیاثالدین شیخ محمّد کُجُجانی، مشهور به خواجه شیخ، شیخالاسلام تبریز به روزگار سلطان اویس و پسرش سلطان حسین جلایر (حک. 757-784 ق) بود. او که انتساب به خاندانی پرآوازه و محترم داشت، در روزگار آلچوپان و آلجلایر از نفوذ سیاسی - اجتماعی فراوانی برخوردار بود؛ با این وجود دانستههای ما از زندگانی او اندک و محدود به بعضی اشارات تاریخی است.به روزگار دولتشاه سمرقندی دیوان خواجه شیخ، متخلّص به «کُجُجی» و «کُجُج»، در عراق و آذربایجان شهرت عظیم داشت؛ اگرچه کمتر از یک سده پس از این، بنا بر قول تقیالدین کاشانی، متروک مانده بود. اکنون تنها نسخۀ دستیاب از این دیوان، مورخ 788 ق (روزگار حیات شاعر) و محفوظ در کتابخانۀ راشد افندی است، که سرودههای متنوّع فارسی و نیز چهارده دوبیتی فهلوی (به زبان آذری) را در بر میگیرد. مصحّحان با فراهم آوردن نسخۀ یادشده، در تصحیح این دیوان و نیز واکاوی احوال شیخ کُجُجانی کوشیدهاند.