اثر حاضر یکی از کهنترین ترجمه های صحیفۀ سجّادیّه به زبان فارسی است که احتمالاً در سدۀ هفتم هجری از سوی مترجمی ناشناس صورت پذیرفته، و از آنجایی که این ترجمه به یکی از گویشهای مازندرانی است، میتوان گفت که مترجم یکی از شیعیان آن منطقه بوده است. این ترجمه به لحاظ آنکه دارای تعدادی از لغات گویشی مازندرانی است و ما را با زبان مازندرانی کهن آشنا میکند از نظر زبانی ارزش ویژهای دارد و از متون نادر کهن از آن منطقه است.کاتب این دستنویس عبدالرّحیم خلوتی نام دارد و و زمان کتابت سال 791 هجری قمری است. کاتب یکی از عرفا و خوشنویسان تبریز بوده، و ظاهراً با زبان مازندرانی این ترجمه آشنایی نداشته، و از همین رو برخی کلمات گویشی مترجم را نادرست کتابت کرده و یا آنها را تغییر داده است.